Ze draaide de kraan open van de
douche, voelde met haar rechterteen of het water al op temperatuur was en
stapte bibberend de cabine in. De tegels onder haar voeten voelden nog koud aan
en ze had kippenvel, maar weldra, wist ze, zou het in het kleine hokje van 1
bij 1 heerlijk warm worden. Met haar armen gevouwen tegen haar lijf geklemd
liet ze de eerste stralen water op haar lichaam neerdalen. Mmmm, dacht ze, en
ze sloot haar ogen. Het was een drukke dag geweest. Zoals haar wel vaker op dit
moment overkwam, zag ze op haar netvlies badkuipen en doucheruimtes voorbijkomen
waar ze ooit in had gebadderd. Eigenlijk, mijmerde ze verder, kon je de
dynamiek van een leven afmeten aan het aantal badkamers dat iemand had bezocht.
Ze had als kind altijd graag
gelogeerd bij neefjes en nichtjes en vriendinnetjes. Ze herinnerde zich dat ze
haar neus dan in de toegestopte handdoek duwde om te kijken hoe zacht de
handdoeken in dit huis waren en, belangrijker nog, te ervaren hoe dit
huishouden róók. Dan waren er natuurlijk ook de kampeervakanties in Frankrijk
geweest, met hun hol klinkende doucheruimtes en eigenaardige hurktoiletten. Later,
toen ze al uit huis was, kwamen de studentenhuizen en de badkamers van
vriendjes..
Maar de leukste herinneringen had
ze aan haar reistijd na haar studie, toen dat nog niet echt gemeengoed was. Na de
gebruikelijke speurtocht in de Lonely Planet gids, verheugde ze zich altijd op het
inchecken bij de uitgekozen accommodatie. De geur en entourage van de receptie,
de al dan niet vriendelijke of behulpzame receptionist, het overhandigen van de
sleutel, alle indrukken zoog ze in zich op. De spanning in de lift of op de
trap naar boven vond ze te vergelijken met de spanning die ze als kind voelde
vlak voor ze haar verjaardagscadeautje mocht uitpakken. Het openen van de
kamerdeur, het neerploffen en het veren op het bed, de korte blik uit het raam
en dan meteen daaropvolgend de onvermijdelijke inspectie van de badkamer. Dáár
werd het vonnis over het aankomende verblijf geveld. Waar of niet? Je steekt je
hoofd om de hoek van de badkamerdeur en hebt in één scannende oogopslag gezien
hoe glanzend en schoon of hoe smoezelig en ranzig de ruimte is. Ach, ze had er zóveel
gezien. Er borrelde een willekeurig rijtje op in haar hoofd: het duurste hotel
in Zanzibar-stad, met maar een paar uur water per dag. De badkamer van de
eigenaresse van het volgeboekte hotel in Cairo, waar het water uit de kraan
naar ‘zwembad’ rook. Het hutje van palmbladeren op het strand van Dahab voor 1
shekel per nacht, zonder wat voor ‘private facilities’ dan ook, behalve de zee
dan. De gezamenlijke doucheruimtes van de YMCA in New York, waar het wemelde
van de kakkerlakken. De goedkope overnachting in de zwoele buitenlucht boven op
het dak van een hotel in Athene, met een gietertje als douche. Het krappe hokje
in stormachtig weer op de ferry van IJmuiden naar Newcastle. De B&B in
Ierland met het kobaltblauwe, hoogpolige tapijt in de badkamer. Zo kon ze nog
wel even doorgaan. Maar feit was, dat het moment dat ze de waterstralen van een
douche op haar lijf voelde, wáár dan ook, altijd en overal hetzelfde was geweest:
hemels en weldadig. Of het nu ging om een warm bad als ze verregend en tot op
het bot verkleumd was, of een koude douche na een zweterige busreis in een warm
land .
Ze opende haar ogen. Tot haar
tevredenheid was de cabine al helemaal beslagen. Ze pakte de shampoo en begon
haar haar te wassen. Ze zouden binnenkort de badkamer gaan verbouwen. Haar man,
die veel in kluskrantjes neusde, wilde een inloopdouche. Voor haar hoefde dat
niet zo nodig, maar het was wel praktischer in het onderhoud, dus ze was
overstag gegaan. Ze zou haar knusse douchecabine wel missen. Ook wilde hij
graag een ligbad, maar hier had ze haar veto uitgesproken. Ze had zó vaak van
mensen die een ligbad hadden gehoord dat ze er amper gebruik van maakten, dat
ze dat zonde vond. Bovendien wilde ze graag, net als vroeger op reis, kunnen
verlángen naar een bad. Ze konden toch speciaal daarvoor af en toe wel gezellig
een nachtje in een luxe hotel boeken? Dan kon ze weer ruiken aan de zeepjes en flesjes
badschuim, verheerlijkt het badwater inglijden en genieten van de dikke, zachte,
witte handdoeken met geborduurde hotelinitialen. Handdoeken die ze nog wel in
gedachten, maar niet echt meer zou meenemen.
(voorgedragen op ShortStory Hotel van
Hassel Festival in De Balie in Amsterdam en gepubliceerd in Hampshire Hotels gastenboek 'For Inspiration', 2010)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten