De verzamelaar

Een paar verhalen had hij geschreven. Hiervan waren er ook weer een aantal, om precies te zijn de helft, gepubliceerd. Tijd voor een interview was het geweest. En hem was het vuur na aan de schenen gelegd door een literaire criticaster. Waarom gebruik je altijd hetzelfde personage, wilde ze weten? En waarom altijd dezelfde stijl, had ze op licht ironische toon gevraagd, om zijn literaire tekortkomingen even haarfijntjes aan te stippen. Hij had deze reactie verwacht, deze manier van kijken en denken. Hij vond het niet erg, maar de prikkel en de emotionele lading die ermee gepaard ging haalde hem uit zijn.., wel, uit zijn evenwicht.

Hij had er weer mee voor de dag kunnen komen, met Het Feit, Het Gegeven. Hij vond het echter a/onzin en b/ privé:  zijn autistische trekken. Tenminste, als hij de waarheid wilde vertellen, waartoe hij wel altijd de neiging had.  Het simpele feit was dat er voor hem iets geruststellends van uit ging, van altijd iets op dezelfde manier doen. Niets meer en niets minder. Hij begon het vermoeiend te vinden om zichzelf steeds te moeten uitleggen. Daarom had hij nu eens zijn mond gehouden. Behoorde híj maar tot een meerderheid. Dan kon nu de journaliste háár perspectief verdedigen in plaats van andersom.

Toen hij die avond in zijn oude, leren Chesterfield zat, had hij het nog maar eens voor zichzelf samengevat. In zijn optiek was er niets mis mee om steeds hetzelfde personage op te voeren. Er waren toch ook mensen die op al hun vakantiefoto’s dezelfde knuffelbeer van thuis of dezelfde stapeltjes keien meekiekten? En zaten daar geen prachtige foto’s tussen? Waren die foto’s ook niet een verhaal op zich? Hij was gewoon een verzamelaar van varianten op een thema, zoals in de muziek. En wat te denken van schilders die hun hele leven alleen zelfportretten schilderde bijvoorbeeld. Fantastisch, toch? Hij was overigens weg van de zelfportretten van Rembrandt. Die kon hij uren bestuderen. Maar dat terzijde.

Was het niet ontzettend westers, die neiging tot continue verandering? Hij vond herhaling iets troostvols, iets rustgevends hebben. Ja, voor hem lag binnen de herhaling een wereld van mogelijkheden en verdieping open!

Hoe het ook zij, hij had zijn tong afgebeten tijdens het interview, omdat hij geen zin had gehad in het stigma. In plaats daarvan had hij haar nog een kopje thee aangeboden. In een ander maar toch zelfde kopje uit zijn bonte verzameling theekopjes, als stille hint.  Ze had het jammer genoeg niet begrepen.

(Gepubliceerd in Engagement met Autisme, NVA magazine, 2010)