De zinloze protestactie van de man in de blauwe zwembroek.

Hij kon het niet accepteren dit jaar, het einde van de zomer. Hij had een goede zomer gehad, een beste zomer, heel wat beter dan het jaar ervoor. En dus besloot bij tot een protestactie. Een zinloze protestactie, dat wel. Maar was alles in het leven niet zinloos?

Toen hij ’s ochtends op zijn wekkerradio hoorde dat het voorlopig de laatste warme dag van het jaar zou worden hoefde hij niet lang na te denken. Hij zou naar het strand gaan. Natuurlijk zou hij naar het strand gaan. En hij zou daar met zijn voeten omhoog gaan liggen en met zijn hoofd naar beneden. Niet erg comfortabel, nee. Ja, inderdaad, het bloed stroomt zo naar je hoofd. Maar goed, je moet wat, als je een statement wilt maken. Dan wordt comfort ondergeschikt. Normaliter speelden zijn handen wat met het warme zand, luisterde hij naar het ruisen van de zee en lag hij een beetje te dommelen. Maar nu was hij zich té bewust van zijn lichamelijke ongemak. Hij vroeg zich af hoe lang hij dit vol ging houden. Hij voelde al wat druk op zijn ogen. Zijn hoofd voelde al twee keer zo groot. Hij lag hier nu al hoe lang? Twee, vier, zes uur?

Jammer dat er niet zo veel mensen om hem heen lagen. Zijn gebruinde, goddelijke lijf was hen zeker teveel. Hij grinnikte even bij de gedachte. Maar anders zou het duidelijk zijn geweest dat zijn protestactie nóg een dimensie had. Iedereen die zonnebaadt of anderszins van de zee en het strand geniet, licht af en toe graag even het hoofd van de handdoek om, leunend op de ellebogen, rond te kijken, de horizon te aanschouwen en de zon op het water te zien dansen. Maar hij was met zijn hoofd in de kijkrichting van de duinen gaan liggen. Ja, uit protest. Het viel nu niet echt op, maar als er mensen om hem heen hadden gelegen was het wél opgevallen. Die hadden andersom gelegen. Misschien was hij altijd al dwars geweest. Nu, vandaag echter, had het meer te maken met weemoed. Hij wilde de zon niet zien ondergaan. Niet vandaag. Hij wilde het einde van deze zomer niet. Nog niet. Er hing nog té veel voor hem van af.

Hij besloot te blijven liggen tot het donker was. De zee opzettelijk negerend en met teveel bloed in zijn hoofd. Roerloos.

(M'n  eerste online gepubliceerde verhaal op de niet meer bestaande site www.everythingisastory.net in 2009)